आईपण

आज खुप दिवसांनी..बहुदा वर्षभरानंतर काहीतरी लिहावसं वाटतय...पण काय लिहु मी...? कशी सुरुवात करु परत ?....गेले काही दिवस रोज ब्लॉग उघडते काहीतरी लिहिण्यासाठी... आणी तसाच बंद करते....पण आज ठरवलय मी..चार-दोन ओळी लिहिल्याशिवाय अज्जिबात झोपायचं नाहिये आज....

काहीच विषय का सुचत नाहिये आज याचा विचार करताना एक गोष्ट लक्षात आली माझ्या....की गेले एक-दीड वर्ष मी अशा एका गोंडस आणी गोड विषयात अडकले आहे की त्यापुढे बाकी सगळं सगळं गौण आहे माझ्यासाठी...."आईपण" असं असतं का ?

येताजाता कधीही भेटलं तरी आपल्या मुलांबद्दल बोलणार्‍या बायकांना मी एकेकाळी हसायचे...."मुलांशिवाय काहीच कसे विषय नसतात यांच्याकडे बोलायला? " असं वाटायचं मला...."मी नाही बाई अशी टिप्पीकल बायकांसारखी वागणार..." असं मनात ठरवायचे..किंवा स्वतःच्या मनाला अशी ताकीद द्यायचे...पण..आजकाल मी सुद्धा मैत्रिणीना भेटले की...."आमची पिल्लु ना सध्या काही खातच नाही गं..दाढा येतायत ना...." किंवा...."छकुली ना आजकाल खुप खुप दंगेखोर झालिये गं...फार लक्ष द्यावं लागतं...""हगीज पेक्षा ना तु पॅम्पर्स वापरुन बघ...तो जास्त छान आहे....ईत्यादी ईत्यादी...." ...

तर तात्पर्य काय की सगळ्या बायका आया झाल्या की त्यांचं असंच होत असावं....आणि ते स्वाभाविकच आहे....माझंच बघा ना...परत ब्लॉग लिहायला सुरुवात करताना सुद्धा काय लिहु काय लिहु करत करत मी परत लेकीकडेच वळले...असो...

आज रंगपंचमी...आज माझ्या आईचा वाढदिवस असतो....आणि ज्या माझ्या आईमुळे मलासुद्धा हे गोड नातं अनुभवायला मिळालं तिला शुभेच्छा देउन आजची पोस्ट थांबवते....

प्रिय आई,

मी तुला कोणत्या शब्दात सांगु,

माझ्या अयुष्यातलं तुझं स्थान....?

तुच माझ्या प्रत्येक कृतीमागची कल्पना..

तुच माझ्या जीवनाची प्रेरणा...

माझ्या गळ्यातला सुर तू...

माझ्या ओठातले गीत तू...

माझ्या पाठीवरची कौतुकाची थाप तू...

माझ्या चुकांना खडसावुन जाब तू...

तुझ्यामुळेच माझं अस्तित्वं...

नी तुझ्यामुळेच मला स्वत्वं...

सगळ्यांपेक्षा खुप खुप वेगळी तू...

आणि माझ्या गालावरची खळी सुद्धा तूच...

आज तुझ्या वाढदिवशी,

देवाजवळ एकच मागणं....

मला तुझा आशीर्वादाचा हात सतत हवा आहे...

तू माझ्यासाठी पाहिलेली स्वप्नं पूर्ण करण्यासाठी....

तुला खुप खुप शुभेच्छा...

तु सतत आनंदी राहावीस म्हणुन....!!!