"आजी(सासूबाई), शुक्रवारी हळदीकुंकू करूयात का ? तू पुण्यात आलीस कि करायचं मी ठरवलं होतं. आता करून घेऊ"
"हो चालेल की. तसंही आता हनुमानजयंती पासून कृष्णाबाईचा उत्सव सुरु झालाच आहे तर करून घेऊ"
"कराडहून येताना देवांचे टाक आणलेस तसं पणजी ची गौर पण आणायला हवी होती नाई... तीच मांडली असती पूजेत"
"खरंच की.. पण आता कशी आणणार ? असू देत. कराड मध्ये मी पूजा केली आहे तिची. इथे तुझी देवघरातली अन्नपूर्णा आहेच की"
माझा आणि सासूबाईंचा हा संवाद झाला मंगळवारी आणि बुधवारी सकाळी अचानक भाऊ आजोबाचं(सासरे)परत कराड ला जायचं ठरलं आणि शुक्रवार संध्याकाळ किंवा शनिवारी सकाळी एका कार्यक्रमासाठी लगेच पुण्याला परत यायचं सुद्धा ठरलं.
"तुमची गौर आणायची असेल तर मी आणतो" असं आजोबानी म्हटल्यावर शुक्रवार चं हळदीकुंकू आम्ही ताबडतोब शनिवारी ढकललं.
ठरल्याप्रमाणे, शुक्रवारी रात्री गौराबाई घरी आल्या. आज मोगरा, गुलाब, चाफा आणि इतर भरपूर फुलं, अत्तर, कैरीचे पोपट, झाडांची हिरवी आरास, रवा खवा लाडू, आंबे, अत्तरदाणी, गुलाबदाणी, कैरी डाळ, पन्ह अशी साग्रसंगीत आरास मांडून दिमाखात बसल्या. हळदीकुंकू साजरं झालं...
आमच्यापेक्षा आमच्या गौराईला जास्त हौस 
ताक :- हि झोपाळ्यात बसलेली गौर माझी पणजी म्हणजेच माझ्या आज्जे सासूबाईंची सुमारे 80-90 वर्षे जुनी असावी. झोपाळा, त्याला भक्कम कड्या आत बसलेली गौर, तिच्यासमोर नंदी, गणपती आणि नागोबा अशी खणखणीत वजनदार मांडणी आहे. पणजीला कैरीची डाळ, पन्ह, आरास असं साग्रसंगीत चैत्रगौरीचं हळदीकुंकू करायला फार आवडायचं असं सासूबाई सांगतात. तिनं पुजलेली, तिचा हात लागलेली, माझी आजी, आई अशा सगळ्यांचा स्पर्श झालेली हि गौर आज पुजायला मिळाली तेव्हा शांताबाईंची "आज्जीची पैठणी" कविता आठवली. त्यातलं शेवटचं कडवं असं आहे...
मधली वर्षे गळून पडतात
कालपटाचा जुळतो धागा
पैठणीच्या चौकडयांनो
आज्जीला माझे कुशल सांगा
हळदीकुंकवाची सगळी धावपळ संपल्यावर मघाशी गौराईला हात जोडून माझ्या पणजी, आजी आणि आईकडे असाच निरोप द्यायला सांगितला आहे 
-
स्मिता श्रीपाद
स्मिता श्रीपाद 27 एप्रिल 2024
No comments:
Post a Comment